‘’To see the ball, to run after it, makes me the happiest man in the world.’’ – Diego Maradona
Afgelopen woensdag verscheen er tussen alle hekkenhangers en stukken over extreem politiegeweld plots een voorbeschouwing op wel iets heel moois op de site; het Total Football Festival. We zijn gelukkig geen reclamezuil, maar toch hebben we wel plaats ingeruimd om even terug te blikken op de eerste dag van de eerste editie van dit festival vol met films, documentaires, presentaties en theatervoorstellingen rond onze gezamenlijke passie: Fútbol. Om voor mezelf te praten, ik had besloten om 200 kilometer af te leggen op weg naar hartje Amsterdam om aanwezig te kunnen zijn bij dit evenement. Een boycot van de thuiswedstrijd op de Vijverberg van mijn club, door dat gedoe met die drie pupillen elftallen in Eerste Divisie. Dat was niet makkelijk, maar kwam me zo eigenlijk prima uit. En niet in de laatste plaats werd ik aangetrokken tot het thema van de eerste avond, het beloofde land voor mij als voetbalsupporter en hekkenhanger: Argentinië.
De supporters uit de Eerste Divisie zullen het weten, vrijdagavond is niet ideaal voor een lange reis over snelwegen vol files, gedoe en gehaaste mensen. Gelukkig was ik nog net op tijd voor de documentaire: Football is God van regisseur Ole Bendtzen. Mij was deze film over enkele supporters van Boca Juniors al bekend, waardoor ik dus zonder speciale verwachting plaats nam in de zaal. Waar ik me kennelijk enorm in heb vergist, is dat het zoveel gaver en mooier is om deze docu te bekijken met gelijkgestemden of in ieder geval gelijk geïnteresseerden. Om je heen zag je allerlei shirts die interesse voor het Argentijns voetbal verraadden. Over de inhoud van deze soms best ontroerende documentaire hoeven we het in principe niet te hebben. Daarvoor moet je hem zelf gaan ontdekken. Vanmiddag is hij namelijk ook nog te zien. Na de aftiteling kwam misschien wel het hoogtepunt van dit programmaonderdeel. Ole Bendtzen gaf een zeer interessante en vooral leuke presentatie over de toevallige filmsterren van deze documentaire. Ook was er ruimte voor vragen. Ole bleek de man met wie een ieder van ons best een lange avond in kroeg wil zitten: humor, mooie verhalen en bovendien heel open en eerlijk. Uit het publiek kwam een vraag of de scènes met ‘’huilende Boca supporter’’ en zijn psycholoog niet gemanipuleerd waren. Deze man liep echt bij een psycholoog omdat Boca zo diep zit, dat hij nog kan huilen om een wedstrijd van 10 jaar geleden. Voordat de plaatjes voor deze film werden geschoten waren deze gesprekken met een psycholoog verleden tijd, zijn liefde voor Boca Juniors gelukkig niet. Alleen heeft regisseur Bendtzen gevraagd of hij terug wilde gaan naar zijn psycholoog voor enkele sessies. Nauwelijks gemanipuleerd dus. De emotie en gesprekken zijn dus hartstikke echt.
Na een korte pauze begon in dezelfde zaal de volgende documentaire: Argentina Fútbol Club van regisseur Juan Pablo Roubio (Arg). Ik wil de lat voor de komende twee dagen niet te hoog leggen, maar dit was ook niet gewoon alleen een documentaire. Vooraf werd er door zowel Erik Brouwer als Sjoerd Mossou voorgelezen uit eigen werk. De ongedwongen sfeer in de niet al te grote zaal zorgde voor een intens ‘’verhalen voor bij het haardvuur’’ moment. Deze film over de rivaliteit tussen Boca Juniors en River Plate is wat je er van mag verwachten: grappig, indrukwekkend en soms ook wel ontroerend. Persoonlijk vond ik deze documentaire wel een beetje teveel van de hak op de tak, het ging over van alles en nog wat rond El Superclásico. Opvallend en tegelijk ook treurig is dat zelfs in het beloofde land voor hekkenhangers, men ook moet strijden tegen de wetten van de klinkende euro’s, dollars en in dit geval de peso’s. Hier slaat het moderne voetbal ook hard om zich heen. Als klap op de vuurpijl sloot David Endt deze avond af met een voordracht over de strijder van Chacabuco: Daniel Alberto Passarella.
Zoals gezegd, de sfeer geeft zoveel extra’s aan deze documentaires, films en voordrachten. Het is haast zoals bij een voetbal wedstrijd. Het is te vergelijken met het verschil tussen thuis met je vriendin voetbal kijken of met je vrienden in de hekken in het stadion. Het heeft allebei wel iets, maar we hoeven elkaar niet te vertellen welke het wint. Overigens, mijn vriendin, die weinig met voetbal heeft, had ik achteraf zo mee kunnen nemen. Ook zij had zich prima vermaakt. Alleen als je houdt van de sfeer van een donkere kroeg, lauw bier en een voetbalwedstrijd op een kapotte tv, dan hoef je om die reden niet te gaan. Die sfeer had het vrijdagavond in ieder geval niet. Het is vast te raden, maar ik heb dat in dit geval ook totaal niet gemist.
Een minimale greep van wat er verder nog te beleven is: The Two Escobars, Jan van Halst, Live PSV – Ajax, The Damned United en theater van Rory de Groot. Wees een dag ziek op je werk, geef je vriendin je creditcard en een dagje winkelen in Amsterdam cadeau, maar doe vooral jezelf een ongelofelijk plezier door dit festival te bezoeken. Je hoeft het niet te doen voor de organisatie, die vermaken zich vast prima, maar doe het voor jezelf. Er wordt vandaag rond 13:00 afgetrapt, dus als je nog niet halverwege dit verhaal in de auto bent gesprongen: doe dat dan nu. De uitspraak van Diego in de titel laat het al zien: het spel met de bal roept bij voetballers en voetbalsupporters nu eenmaal diepe emoties op. Maak jezelf ook even ‘’the happiest man in the world’’: Ga & Geniet. Veel plezier!
