“Moet jij niet in Brazilië zitten?” hoor ik drie maal per dag. Op het schoolplein, in de supermarkt en bij de benzinepomp. “Nee, het WK is niet mijn ding. Ik ga veel liever naar een wedstrijd in pakweg de tweede divisie van Polen of Hongarije, ” zeg ik bijna opgefokt. Vragende blikken onthouden zich wijselijk van een volgende vraag.
Echt, ik heb mijn best gedaan. Omdat mijn zoon het wilde heb ik een WK-pool ingevuld. Ik heb braaf naar de openingsmatch gekeken en samen met mijn gezin gejuicht toen Van Persie zijn zweefgoal maakte.
Maar na 11 dagen FIFA-show ben ik er helemaal klaar mee. Met dat theaterpubliek op de tribunes. Met die vreselijke wave. Met al die berenpakken, indianentooien en ridderkostuums. Zogenaamde supporters die sip kijken als ze 1-0 achter staan, maar vervolgens vrolijk gaan juichen als ze op het videoscherm voorbij komen. Om maar niet te spreken van de maffiose arbitraire praktijken en de censuur…
En dan die oranje-hype. Iedereen die anders zegt “jij altijd met je stomme voetbal,” weet nu precies waar het fout ging in de eerste helft bij de mannen van Van Gaal.
Terwijl half Nederland naar Engeland-Uruguay kijkt, speur ik kwijlend het internet af, op zoek naar de nieuwe competitieschema’s van Bosnië-Herzegovina en Montenegro. Nog een dikke maand en de eerste competities gaan weer van start. Dan is het voetbal weer van de échte supporter.
Lang leve het clubvoetbal!
Pyro op de harde kern van NK Maribor
