Via de High Street snel ik me richting het centrum van Croydon. Ver weg van de bright lights van centraal Londen. Een Pools gezin en een stel Caribische vrouwen bepalen het verlaten
straatbeeld. De neonbelichting aan de gevels van de vele kebabzaken en buurtwinkeltjes met specialiteiten van over de wereld zorgen voor een ietwat spookachtig tafereel. Engeland zit aan de buis gekluisterd.
De tijden dat de Engelse rioolpers voorafgaand aan een groot toernooi met schreeuwerige voorpagina’s roept dat Engeland wederom gaat meedoen om de titel zijn inmiddels vervlogen. Van de zogenaamde Golden Generation van na het millennium is weinig meer over. Alleen Wayne Rooney is hedendaags nog in het shirt van de Three Lions te bewonderen. In een elftal aangevuld met jonge talenten en laatbloeiers ligt de verantwoordelijkheid op zijn schouders om de kar te trekken.
De spelers van Engeland en IJsland komen inmiddels het veld op. Hangend aan de bar bestel ik de eerste biertjes. ‘‘Two pints of lager please, mate’’. Ondertussen dringt de geur van dood bier uit de doordrenkte biermatten prikkelend mijn neus binnen.
Met een ranzig biertje in een plastic beker in de hand maak ik me op voor het volkslied van Engeland. Omringd door kalende mannen gehuld in Engeland shirts, waarvan in enkele gevallen een iets te grote bierbuik onder het shirt tevoorschijn komt, LAD Bible types en gasten die zo uit de cast van The Football Factory hadden kunnen lopen begeef ik me in geschikt gezelschap voor een avondje typisch Engels voetbalpatriottisme.
Het God Save the Queen wordt tot mijn verrassing slechts mondjesmaat meegezongen. Naast mij staat een Engelsman gehuld met de St. George’s Cross over zijn schouders en rood wit geschminkt gelaat. Ook zijn lippen blijven stijf op elkaar. Het is tekenend voor de laatste maanden die zich hier hebben afgespeeld omtrent het referendum. De Engelse trots is gekrenkt.
Raheem Sterling, geboren in Jamaica en op 7-jarige leeftijd naar Engeland geëmigreerd, weet al binnen enkele minuten een penalty te versieren. De hele tent staat op zijn kop. Voetbal verbindt is een vaak gehoorde gezegde. Rooney schuift de bal keurig binnen. Pandemonium.
Op ITV worden de IJslanders ondertussen afgeschilderd als een stel nietsnutten die het niveau van San Marino nauwelijks zouden ontstijgen. Zelfs de verrassende gelijkmaker even later deed hierin niets veranderen. Tussendoor maakte oud-bondscoach Steve McClaren zich ook nog even volslagen belachelijk live op Sky. Misplaatse arrogantie in optima forma.
Kijk en geniet:
https://youtu.be/uFTtbITAwFQ
‘’Fucking Iceland!’’. Ongeloof heerst na het laatste fluitsignaal. Op de Engelse TV is nog net te zien hoe de Engelse fans in het stadion keeper Joe Hart laten weten zich te voelen. Een slap excuserend handje van Hart is het antwoord. Hetzelfde slappe handje dat Engeland duur is komen te staan de laatste wedstrijden. Een goede prestatie op het EK had een heleboel kunnen betekenen voor het land, maar zou tevens de werkelijke staat van het Engels voetbal verbloemen. Niet alleen op politiek gebied zal Engeland een tumultueuze tijd tegemoet gaan. Op beide fronten zal een sterke hand nodig zijn om alles weer in het gareel te krijgen.
[foto Action Images / Pro Shots]
